Barania Góra to szczyt w Beskidzie Śląskim wznoszący się na wysokość 1215 metrów n.p.m. Jest drugim, po Skrzycznem, pod względem wysokości wzniesieniem w tym paśmie górskim. Ciekawostką jest to, że szczyt leży w granicach miasta Wisła. Ze zboczy Baraniej Góry wypływają źródła, które dają początek najdłuższej w Polsce rzece – Wiśle.

Na Baranią Górę prowadzi wiele dróg i szlaków. Z samej Wisły mamy do wyboru kilka tras. My zdecydowaliśmy się wejść na szczyt niebieskim szlakiem z Wisły Czarne. Natomiast na drogę powrotną wybraliśmy żółty szlak przez Cieńków. Wędrówkę rozpoczynamy sprzed budynku Ochotniczej Straży Pożarnej „Wisła Czarne”, przed którym znajduje się dość duży płatny parking. Pierwsze 3 kilometry idziemy asfaltową drogą, wzdłuż potoku Biała Wisełka. Następnie skręcamy z drogi w prawo, zgodnie z oznaczeniem szlaku. Droga zaczyna delikatnie piąć się do góry. Po prawej stronie mijamy Kaskady Rodła, czyli zespół wodospadów i progów rzecznych. Jest ich około dwudziestu pięciu. Dwa największe mają 3,5 i 5 metrów wysokości. Cały czas idziemy lasem. Im wyżej wchodzimy, to staje się on rzadszy. Spomiędzy drzew zaczynają się wyłaniać widoki okolicznych wzniesień. Dochodzimy do punktu, w którym nasz niebieski szlak łączy się z czerwonym i zielonym. Od tego miejsca do szczytu zostało 300 metrów marszu.

Na Baranią Górę wchodzimy po 2 godzinach i 5 minutach od rozpoczęcia wędrówki w Wiśle. Na szczycie znajduje się metalowa wieża widokowa. Z jej tarasu rozpościera się bardzo rozległy widok na okolicę. Widzimy panoramę gór Polski, Czech i Słowacji. Są to góry należące m.in. do Beskidu Śląskiego, Beskidu Żywieckiego, Beskidu Małego i Makowskiego, a także Tatry. Na szczycie spędzamy trochę ponad pół godziny.

W drogę powrotną udajemy się na północ w kierunku Magury Wiślańskiej. Prowadzi na nią czerwony i zielony szlak. My jednak, ze szczytu część tego odcinka, idziemy ścieżką biegnącą niżej niż wyznaczony szlak. Ścieżka ta po około ośmiuset metrach dochodzi do czerwonego szlaku. Według starszych map i zamazanych oznaczeń, to właśnie ta trasa była wcześniej szlakiem z Baraniej Góry w kierunku Magury Wiślańskiej. Na szczycie Magury Wiślańskiej jesteśmy po trzech kwadransach od opuszczenia Baraniej Góry.

Z Magury Wiślańskiej do kolejnego na trasie szczytu Gawlasi idziemy zielonym szlakiem (szlak czerwony skręcił w prawo w kierunku Węgierskiej Górki). Przejście tego półtorakilometrowego odcinka zajmuje nam 35 minut. Wędrówka nie nastręcza problemów. Początkowo idziemy w dół, później lekko w górę. Kilkadziesiąt metrów po minięciu oznaczenia góry Gawlasi z lewej strony z drogą, którą idziemy, łączy się oznaczony na żółto szlak schodzący do Wisły. To właśnie nim przebędziemy pozostały odcinek trasy. Od tego miejsca wejdziemy jeszcze na dwa niezbyt wyróżniające się wzniesienia: Cienków Wyżni i Cienków Postrzedni. Po przejściu 5 kilometrów (na wysokości znajdującego się w dole parkingu, z którego rozpoczynaliśmy wędrówkę), schodzimy z żółtego szlaku w lewo na leśną ścieżkę. Ten odcinek trasy w dół nie jest oznaczony na mapie. Wykorzystaliśmy leśne ścieżki, które zaprowadziły nas do zabudowań Wisły Czarne i parkingu przy OSP.

Wędrówka na Baranią Górę opisaną trasą nie jest szczególnie wymagająca. Utrudnieniem może być jedynie dość duża odległość oraz możliwość poślizgnięcia się na licznie występujących na trasie kamieniach.